12
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1958
Okunma

Işıklar sönmüş, zifiri karanlık
Şehrin karmaşaşından çok uzaktayım...
Korkuyorum bu sessizlikten.
Sessizliğimin altında olan öfkemi görüyorum, çünkü
Sabrı tükenmiş tahamül edemeyen insanlara!
Kendimin diğer yüzünü görüyorum
Sinirden elleri titreyen beni.
Işıkların insanların yanında gömdüğüm tüm duygularım
Karanlıkla doğuyor. Delice, sabırsızca
İçimden dışarı çıkmak istiyor
Bir mahkum nasıl
İsterse özgürlüğü
O da öyle istiyor
Şehir yerime çok uzak ta
insan cıvıltıları, gürültü
Sevdiğim yüzler çok uzakta
Işıklar yansa bir parça aydınlık görünse sonra
Öfkem gömülse tekrar ruhuma
Ve karanlık hiç olmasa
Şehir uzak ama
Karanlık, öfke ,korkumsa başucumda...