Erguvanlar açmadan İstanbul biraz öksüz.
Kız kulesi mavinin boynundaki gerdanlık.
Billur bakışlarınla çaya efsaneler süz.
Çay suyuna şerh düşsün nazı isli çaydanlık.
Başlasın gülüşünle çay tütsülü mevsimler.



Güneş ki İstanbul ’u özler de bir gecede,
Sabahı iple çeker sabırsızca uyanır.
Çay da tıpkı aşk gibi derlenir tek hecede.
Güneşin nefesini diğer iller kıskanır.
İstanbul’da düşünle çay tütsülü mevsimler.



Yaşmağı ipekten naz sabahlara dökülür.
Bir Nedim divanının sayfası aralanır.
Semaverin bağrında nice genler sökülür.
Divan sensiz kalırsa bir gönül yaralanır.
Suya öykünüşünle çay tütsülü mevsimler.



Ateş bir türkü söyler güftesi cayır cayır.
Buğulanır bakışlar suretinde bardağın.
Anlamını yitirir bu demde evet hayır.
Tutsağı olur gönül sorgusuz ipek ağın.
Kor gibi öpüşünle çay tütsülü mevsimler.
25.01.2014 İ.K