Sen mutlu ol diye bütün kanatlarımı yaktım ben.
Kanattım ayaklarımı.
Öldürdüm yarınlarımı.
Sen gül diye kimseyi ağlatmadım.
Sana engel değildim ben.
Ayakbağı da değildim.
Yürüdüğün yolda dursaydı bedenim.
Sana vermeseydi geçit.
Göstermeseydi aydınlığı,
Ben o bedeni parça parça eder atardım köpeklerin önüne.
Yaranamadı diye bu yürek.
Yağmurlu bir havada celledın eline bıraktıysa kendini,
Ve celladın insafına kaldıysa nefesi.
Ve sehpaya vurduysa tekmeyi bir gece vakti.
Sirf varsın diye yaptıysa bunu.
Var ol diye sen yok ettiyse kendini,
Yeter ağlatma...
Gider tanrının zoruna.
Sığınma bahanelere şimdi.
Avutma kendini.
Bak karanlık.
Hava buz gibi.
Sis kar tipi.
Köpekler bir köşeye sinmiş.
Açlıktan ölecek kediler.
Gözümde yaş dişlerim kan içinde.
Yürüyorum gözleri kapalı ölüme.
Kir bulaştı beyaz düşümüze.
Karanlık çöktü işte.
Kurtların gözetlediğı bir sahnede.
Hiç hesapta olmayan bir rol veriliyor bana.
Ve bir ses kulaklarımda.
Bir ses ki konuşamıyorum şaşkınlıktan.
Ayaklarım kesiliyor yerden.
Gidiyorum diyor dudakların.
Git Allahından bul diyorum.
Beddualar diziliyor dilime.
Pişman oluyorum hemen.
Sona yaklaşmak üzereyken.
Hain bir gidişle biyor film.
Aldatılan yüreğimin muhasebesini yapamıyorum.
İntikam almadan kin duymadan nefret etmeden bu işkenceyi kabulleniyorum.
Zulmü yapan sensin ya görmezden geliyorum herşeyi işte.