Bir şiiir yazmak geliyor içimden,
Kafiyesiz,cümleler birbirleriyle düşman.
Sonra düşünüyorum elimmdeki kağıdı bırakmadan
Düşünüyorumda çözemiyorum bir türlü takılmadan
Acaba karşımdaki engel mi bana düşman?

Bazen sessizce dinliyorum etrafı
İnsanları ve anlamsız konuşmalarını
Birbirlerine bağırıp çağırmalarını
Konuşabilseydim eğer söylerdim saçmaladıklarını

Kendimi daha rahat hissediyorum satırlarda
Daha dolu bakıyorum hayata
Konuşamam bilirim ama
Böylede yaşarım elimdeki kalem ve kağıtla
Böylede yaşarım rahatlıkla

Bana engelli diyor insanlar
Aldırmıyorum çünkü asıl engelli onlar
Neden mi?ben fiziki engelliyim
Onlar vicdandan yoksunlar
Onlar yaşamdan mahrumlar

Eğer konuşmak bir söz söylemek ise
Benimde ağzımdan çıkar elbette a,b,c
Ama bana göre cümleler değildir efe
Bana göre kalptedir asıl mesele

Vicdandan yoksul olan insanlar
Engellileri hiç mi hiç tanımazlar
Onlara göre kendileridir padişah
Ama bilmezler ki asıl padişah Allah

Bazen diyorum ki at gitsin şiirleri
Nasıl olsa anlayan yok ki senin derdini
Ama sonra kendime kızıyorum
Beni anlayan şiirleri nasıl atarım diyorum

Atamam ki zaten,sonra gerçekten dilsiz kalırım ben
Benim dilim yazdıklarımdır
Hissedipte anlatamadıklarımdır
Söylesenize kim vazgeçer sevdiğinden?