Canımın içi
insan hiç azalır mı
öyleyim bu aralar.

Gün geçtikçe azalıyorum sanki
hiç bir şey yapmak istemiyorum
kaçıyorum dosttan arkadaştan
kimse bilsin istemiyorum
sensizliğimi.

İçimde fırtınalar koparken
yüzümde sahte bir gülümseme
kimse bilsin istemiyorum
hatta sen de dahil
senden umudumu kestim gibi
biliyorum gelmeyeceksin.

Şarkılar söylemeyeceksin artık bana
sen şarkı söylerken çok şaşırırdım ben
konuşmayı sevmezdin çünkü
hep dinlerdin
derin düşüncelere dalardın
ve gözlerimin içine bakardın
sonra sıcak dokunuşların vardı
ellerimi tutardın.

Saçımın arasında gezinirdi bazen parmakların
yüzünde hafif bir gülümseme
her gün anımsar mı insan bunları
ben hiç unutmuyorum
unutamıyorum
ve bu yüzdendir ki
bunları tekrar seninle yaşamayacak düşüncesi
azaltıyor beni.

Bazen diyorum ki git kapısına
bağır çağır hatta küfret
sensiz çok mutsuzum de diyorum
sonra vazgeçiyorum
sevseydi beni gitmezdi diyorum.

Sonra
acıyor yüreğim daralıyorum nefesim kesiliyor
ve ben bir parça daha azalmış oluyorum...
ve bir gün artmaya başlar mıyım
onu bilmiyorum...