kasvetin düşmediği bir aydınlıktı,satır
yar selamının özlemi ile figan eden bağrımın
bu sebep den ilk huzurlu adımı idi

O adım ki hasretin şahitlik makamı
Gönlün nezlin de meşk diyarı
Satırın şairde ki adıysa aşk divanı
derdine bulduğu şifa kaynağı

ama şair hangi katmerleşen duygudan
bir cümlenin zuhuruna sebebiyet verse
tükenen satırdan ötesi de olmadı
ve gönlün nasibine bir yokluk daha kaldı

yazanın yazgısı mıydı, bu
doyumsuz muamma da kaybolmaya...

yine gecenin hüznüne sığınmış
gözyaşının boğduğu avuçlarda
mürekkebin senli menzilini uzatıp
bir anda olsa hayalini yeşertme çabası

kısmet celsesinden
maşuk’un olup çıkaracak mıydı ?
yoksa durdukça yeşiline küsen dallar gibi
solup gitmek miydi ?

kim bilir ki sevgili, vakitler pervaneliğini
daha kaç kez sensizliğe iştirak ettirip
matem denen halet-i ruhiye mi ?
pencere de ki bekleyen umutlara yakacaktı

ama sen hala
adımlarını ufuk güneşi ede dur
lakin unutma elbet bir ufuk
hasret şikayeti bu satırları senle buluşturur