çocuktum...

eylül ’dü...

ve büyümemiştim henüz...

silah seslerini her duyduğumda geleceğim kanardı...


şehri bir sis tutardı
korkardım...

bilmezdim bir gün o silahlar
gün gelecek çocukluğumuzu susturacak...


cemse’ ler geçerdi oyunlarımızın içinden...
uzardı eylül
korkardım...

büyük büyük adamlar
kovboyculuk oynardı...
her kurşunda kanardı gözyaşları annelerin..



kepenkler inerdi ...
ekmeksiz kalırdık,
sigarasız
yemeksiz...

televizyonlar sustu...
radyolar...
sokaklar...

susturuldu çocukluğumuz
ve
yarım bırakıldı oyunlarımız...

babam
o gün
ilk kez
bana sımsıkı sarılmıştı evden ayrılırken
ve bedenine kurşunlar değmemişken henüz
geri gelmedi o gece
henüz onu öpmemişken son kez

bir gece geri dönmedi babam
yıkılmıştı yuvamız
çınar ağacımız
evimizin direği
ocağımız...


uzadı eylül...

uzarken
saatler
geceler...

ben büyüdüm ama
rüyalarım küçüldü ilk kez..


çocuktum...

büyümemiştim henüz


bulutlu bir gündü

eylül’ dü...

ve ilk okula gidiyordum henüz...