Sonu görünmeyen bir yol,
Uzun mu uzun
Ayağıma takılacak çakıl taşı bile yok
Boşa gidiyor vurduğum tekmeler
Koca evrende kollarım iki yana açık
Bir sevginin ucundan tutamadım henüz
Değmedi elim kuru bir dala
İnsan siluetlerine hasret geziniyorum
Orada burada…


Yüreğimin çölüne düşmüyor serap
Cehennemin ortasında gibiyim
Duvarlar ateş topu olmuş yuvarlanarak geliyor üzerime
Dünya bağımsız dönüyor kendi ekseninde
Mevsim ve gece gündüzler benim değil.
Gidecek mektuplarım öylece kaldı elimde
Adresleri silinmiş haritadan
Kâbus mu bu Allahlım?
Gözümü açamadığım bir rüyanın ortasında mıyım?
Kirpiklerimi kapatıp uyumaya korkuyorum
Gezegenler arası dolaşıp seyahat ediyor ruhum.
Belki de, öldüm
Ve sorgu için sıramı bekliyorum
Galiba ben deliriyorum!



//Yalnızlık, değeri bilinemeyen bir sessizlik halidir. Ölümün kıyısında, yaşamın ucunda yalnız geziniyorum.//


Mustafa KARAAHMETOĞLU
14.01.2014