Bir sevda gibiydi akşamlar,
Otururken toprak sobanın başına.
Uzun kış gecelerinin sessizliğinde,
Gaz lambasının loş ışığı vururken duvarlara,
Kedinin mırmırlarıyla huzurlu,
Baykuşun ötüşüyle ürpertiliydik.
Ne televizyonun adı vardı,
Ne de yokluğun tadı.
Çocukluğumun güzelliğiydi o yıllar.
Annemim sıcacık sesi,
Babaannemin tatlı sevgisi,
Bana en büyük güvenceydi.
Bir köpeğin havlaması gelirdi uzaklardan,
Gecenin korkunç karanlığını deler gibi.
Toprak sobanın üstündeki göğüm fokurdardı,
Bir ninni gibi gelirdi sesi kulağıma.
Şimdi tadı yok be dostum,
Hiç biri kalmadı hayatımda.
Ne baba anne ne anne şevkati sıcaklığı,
Ne toprak soba başı,ne kedi mırıltısı.
Medeniyet aldı götürdü,
Derinlere gömdü.
Hüzün bıraktı geride.
Doyumsuzluk geldi yerine.
Hasret gitti,haset geldi
Huzur gitti,telaş geldi.
Alınteri yerine beleş geldi.
Mavzer gitti keleş geldi.
Yazarken ciğerime ateş geldi.

13.01.2014
Adil ÜREKSOY
’’Adil’ce’’