Yavaş yavaş biten bir masal anlatmış, şiir. Okurken kendinden de bir parça buluyor insan ve dokunuyor, unutulduğu sanılan duygulara. Satır aralarına gizlenmiş ne hüzünlü anılar vardır kimbilir. Hüznün rengi düşmüş saçlara. Masal gibi anlatılan bir ömür yerleşmiş, şiirin görünmez duvarlarına. Böylece okuyucu başbaşa bırakılmış, bitmeye yüz tutmuş kendi masalıyla.
İlk sevdanın anılarına gitmek yeterince hüzünlü. Sonra ki hayal kırıklıkları da adım adım yaklaştırıyor umutsuzluğa. Masal, dinleyicilerin yüzünde bir gülümseme bırakmadan ilerliyor adeta. Yine de anlatan inatla gülümsüyor, her defasında. Masalın sonuna yaklaşsa da, ilk adımların masumiyeti ve inancı var sanki sesinde. Hiç bitmemiş ki içinde ki insan sevgisi. Aşka duyduğu inancı ve saygısı da.
Masalın sonu herkesin yüreğinde farklı bitse de masal tadı hep kalsın yüreklerde.
Saygılarımla.