SUSTUM
SUSTUM
suskunluğumu kalemi me bıraktım yüreğim konuşuyor kalemim anlatıyordu tıpkı dans eden sevgililer gibi yalnızlığın gözyaşları cama vururken sürekli değişirken mevsimler sonbahar rüzgarlarıyla uçuşan saçlarım ve sızlayabn yüreğimle ben kirpiklerimi bir bank ta bıraktım SUSTUM hep kemanımda küçük bir kızın feryadı vardı hüzünlü bakışlarında bir ümit bekliyordu üşüyordu yalnızlığın kokusu üzerine sinmişti ceylan gözleri sis bulutuna dönüşmüştü cimleler dudaklarından değil sadece yüreğinden dökülüyor o konuşuyordu ve sustum çünkü dökülen cümleler dudaklarımdan olsa bile faydasızdı ben yalnızlığımı suskunluğumu bir bankta bıraktım AYNUR EKİNCİ |