kalakaldın çöl tozu sarısında ıssızlığın?
insan selinin bıraktığı kokmuş balçığın bir şekilde içine saplandın?
gözlerinin irisi soldu?
yalnızlığının en irisi bensizliğinden mi mütevellit yoksa?
yoksa mütevelli heyeti mi yönetiyor hislerinin karmaşık paradoksunu?
üstesinden gelemiyor musun artık
pardesülü gizil yalnızlığının kulak kızartan poyrazında ıssızlığın.

iç cebinde tabii kanyakla geziyorsan
oturmuş bir kenarda basit akorlar basıp şarkılar mırıldanan
keysinin içine bir kaç bozuk para konan
sokak şarkıcılarından medet umuyorsan
kırsal yaşamı bitmekte olan hayatın eseri yalnız kitleler denizinde
arkandan sallanan bir el bırakamıyorsan
tüm alternatifleri geç
en basitini düşün şöyle
hala bana dönmüyorsan
mahkumiyetine mecbursun
habis gibi saran yalnızlığın önlenemez gelişimine.