Kaç sabaha kâbusla uyanır insan.
Kaç ayrılık yaşar.
Kaç kez ölür.
Hayat aynı hayat da,
İnsanlar neden aynı değil.
İhaneti bile satmış insanların tuzağına takıldım.
Kahpe bir pusuda yüreğim.
Ölüm saçıyor gözlerim.
Biliyorum bir daha sevmeyeceğim.
Boş kalacak ellerim biliyorum.
Bu yüzden her şeyi bırakıp da sana
Bir meçhule gidiyorum
Ki bir daha göremeyeceksin beni.
Tutmayacak kimse elini.
Okşamayacaklar saçlarını benim gibi.
Ben sevdim seni.
Bir ben attım içime seni.
Mecnunu unutturdu da yüreğimin ateşi
Yaktı herkesi sevgili.
Herkes ısındı ateşimde.
Ama sen hiç ısınmadın ki.
Geldiğinde soğuktun zaten.
Sanki zorla geldin de bana
Zorla tuttum seni yanımda.
Olsa bir hatam çıkarmazdım sesimi.
Yemezdi böyle içim içimi.
Hiçbir şey yokken ortada
Bu ihanetini neye borçluyum şimdi.
Yüzüme kapattığın bu kapıyı,
Bir daha çalar mıyım sanıyorsun.
Sitemler dökülerek dilimden.
Ve tüm ahlarımı üzerine ata ata
Gidiyorum şimdi.
Hoşça kal sevgili…