Ne kara bir kış
ne de bir hazan.
Mevsimlerden ilkbahar
ve ben yine çay bahçesinde çayımı yudumluyorum.
Yan masada iki genç konuşuyor.
Ben istemeden kulak misafiri oluyorum.
Belli ki yeni tanışmışlar.
Delikanlı genç kıza karşı duygularını anlatmakta zorluk çekiyor.
Dili lal olmuş gibi duruyor.
Birden kelimeler ağzından çkıyor,tam seni seviyorum diyecek ama
yine duraklıyor.
Heyecan sarıyor,Delikanlıyı
Ayakları tir tir titriyor,
Utangaçlığından olsa gerek saçını kaşıyor.
Terlemesi ayrı bir dert.
Neyse ki kız anlıyor, Delikanlının ona söyleyipte kelimelere dökemediği o şeyi.
ve kız başlıyor.
Delikanlıya bakıp,
Bunda utanılacak ve heyecana kapılacak bir şey yok diyor,ve ekliyor.
Ne bir gülüş ne bir bekleyiş,
Asılsızdır o terleyiş,
Olayın özü iki kelimelik bir söyleyiş,
Seni seviyorum demen yeterli diyor ve sözü delikanlıya bırakıyor.
BU sefer delikanlı başlıyor,haklısın diye
Ne bir gülüş ne bir bekleyiş,
Asılsızdır bu terleyiş,
Olayın özü iki kelimelik bir söyleyiş
Seni seviyorum der ve atar o üstündeki büyük heyecanı
ve sarılırlar birbirlerine "seni seviyorum"diye........