Şimdi sessiz sedasız kopuyorsam göğsünden
İnancımı yok edip küstürenler utansın.
Yine hazan deyip de taşıyorsam mevsimden
Bu kar kışı zirve de estirenler utansın

Biliyorum bu veda son anın kelamıdır
Bu kez alıp verdiğim ecelin selamıdır
Usul usul yürürüm vakit gitme anıdır
Şu gençliği toprağa kıstıranlar utansın

Sevgi biten gönlümde ağu yedim kan kustum
Hayat geldi üstüme o konuştu ben sustum
Serde ne var ne yoksa tutup sandığa bastım
Çeyiz diye kefeni kestirenler utansın.

Sen ne yaşarsan yaşa kabullenmiyor akıl
Hangi kurban aşkını göstermiyor ki makul
Şimdi buzdan bir dağa nasıl diyorsun sokul
Sabrı gönle taş edip bastıranlar utansın.

Gülmediysem eğer ki bunun suçu kör dünya
Benim gerçek sandığım kötü olana hülya
Kırk yılın bir başında hayır değilse rüya
Çarşaf çarşaf kabusu astıranlar utansın.

Attığım her adımı saydım oysa bilerek
Şeytan çekip düşürdü ayağımı çelerek
Yine aşka baş koydum belki bin kez ölerek
Beni cellat önünde susturanlar utansın.

Yıkılsam da yılmadım belki çok kapı çaldım
Süründüğüm bu kaç kış, kaç çığ altında kaldım
Öğrendiğim tek şey var artık dersimi aldım
Engin olan dağımı pusturanlar utansın.

Şimdi bütün varlığım sökülürken ömürden
Can taşıyor bu gönül sanma sakın demirden
Mevlam böyle dediyse kaçınılmaz emirden
Dost bildiğim sırrımı kusturanlar utansın.

Yasemen Akyürek İstanbul 3 OCAK 2014