Ne iklimler
Ne de coğrafyalar…
Ne dil, din ya da ırk…
Tek yürek tek lisana vakıf;
Görmesen de, duymasan da.
Sadece uzat elini bana.

Tek sesi tek nefes,
Sanma sakın; geçmez bu heves.
Kilitlenelim o yegâne duyguya,
‘’Sevgi’’ diye fısılda.
Sebepsiz sevmeyi bilmeli,
Sultanıdır o sırça köşkün, sevgi.
Yegâne miras atalarımızdan kalan,
Sevmeyi öğrettin bana anam, babam.

Toprağını sev, bayrağını
Yoldaşını sev, sırdaşını:
Art niyet olmadan
Usulca koyul yola,
Varacaksın elbet
Cennet-i alaya.
Gün bu gün,
Unut maziyi,
Sök, at içindeki kini, nefreti
Ve izin ver;
Açsın o sevgi çiçekleri.

Sevgi bize Yaradan’ın armağanı
Sevmeli yaratılanı
Yaradan’dan dolayı.
Yunus Emre, Mevlana,
Namzettir şanlı geçmişimiz
Bunu duyumsamaya.
Bitsin artık kıran kırana savaş,
Aynı yolun yolcusu değil miyiz,
Hepimiz gardaş.

Ufuk çizgisi çok yakın aslında,
Yer, gök inlemekte,
Bırak artık;
Hüznün yerini alsın neşe:
Karanlık basmadan,
Çok geç olmadan.
Duygular dizi dizi inci,
Unutma sevgi,
Neşe ve mutluluğun
Yegâne kardeşi.