"Bir bahar daha geçti ömürden
Ben yine yalnızım" der Memedo
"Artık arama zamanıdır
Ve sevmek ,sevilmek zamanıdır
gönülden."

Tatlı bir düş kurar Memedo
kendince
Bir kırık ayaklı sandalye üzerinde
Belli ki büyümekte yalnızlık
içinde.

Bir kış günü
Davul sesleri duyulur uzaktan
Şenlenir mahalle
çoluk,çocuk sesleriyle
Ve evlenir Memedo
Kurtulmak umudiyle
O hüsran
O keder
O ölümcül yalnızlıktan.

Çabuk geçer,habersizce
sevinçli,mutlu günler.
Ve gelir dayanır
iki boğaz derdi
Yılmadı Memedo
Bir uzun zaman direndi.

Memedo sevindi
Hamido ağladı-acıkınca-
Umutlandı Memedo
-Artık yalnız değilim diye-
Bu oğul bana Tanrıdan hediye
Anasına o bakacak ben ihtiyarlayınca.

Geçti günler
Aktı zaman durmadan
Boy attı Hamido, büyüdü
Taş taşıdı sırtında
koyun sürdü.

Askere gitti Hamido
Öperek ana-babanın ellerini
....Kah bir sevinç
....Kah bir burukluk kapladı Memedoyu
Zaman zalim
Zaman gaddar
İz bıraktı yüzünde Memedonun
Kalın
Derin
Koyu.

Baba kalbi bu
Dayanamaz duymaya ölüm haberini.

Bir sabah uyandı rüyasından
Sesiyle bir uğursuz baykuşun
Bir titreyiş sardı yüreğini
Dağlayarak
Koştu
Koştu
Koştu sonsuza Memedo
Ağlayarak.

Ve lanetler aktı
-kan gibi ,kurşun yarasından-
Ve lanetler
Kendisine
Yaşamına
Toprağına,taşına
Ve lanetler
Tüm dünya savaşına
Ve lanetler
Ayıran oğulları
Ana ve Babasından.

kutbo