önceleri her şey sakindi
bir tas su kadar berrak ve sessiz
ve bir dalga gelip üzerinden geçinceye dek
her şey bembeyaz ve her şey buğulu
çünkü gözlerde perde
akıllarda ben vardım
bir ben vardım ki beni yaratan
ve bir ben vardı ki sessiz bir gecenin karanlığında,
kokmuş nefesiyle rüzgara kafa tutarak titreyen
ve bir ben vardı ki
bu gece ölecek olan
onu istiyordu gözlerinde ve bedeninde
acı verirken şehvetine takılıp kalan bir ben vardı bu gece
gece karanlık ve yalnız
ışıklar gölge, gölgeler sensizlik dolu
aydınlık yokken karanlık boşluğumda
bir sen vardın parıldayan o saf taze ışığınla
ve artık gidiyorsun ey kadın!
ellerin ellerimden kayarken hatırlıyorum yüzünü
gülüşünü hatırlıyorum ey kadın bak bana!
bak ve gidiyorum de sakince!
haykırışlarım senin için ve tüm bu acı çekişlerim
ruhum hiç olmadığı kadar büyük bir ızdırabın eşiğinde şu an
ve seni özlüyorum kadın! seni
giderken bile özlüyorum artık yoksun
ışığın sahte dünyasında kaybolurken yüzün
bir ben hatırlayacağım seni başkası değil
ve asla olamayacak bir başka hayat
ve bir başka dünya
kadın! git artık ve bana bir merhaba bile deme sakın
dağlanmış ruhumuzdan erittiğin parçayla varoldun sen
ve aynı özde yok olacaksın
meltem-serin bir yaz sabahında-
şarkılar-anlamsız kırık notaların birleştiği yürekte-
ve ben
ben yokum artık
o adam öldü kardeşlerim
kollarınızda verdi son nefesini o artık giderken
ve sizler dahi göremediniz onu göremeyeceksiniz
çünkü sadece bana elveda dedin sen kadın!
ELVEDA!