Küçük adam sustu gece uzundu
Ay ışığı pencereden sızarken
Kalemine kimsesizlik dokundu
Gözyaşıyla şiirini yazarken

Gelecekten ümidin kesildiği
Sorular bırakmıştı arkasında
Yalnızlığın defterinden sildiği
Anlamı aradı hep kafasında

Bu gece acıya kan küçük adam
Sebepsiz kahrını anlatamazsın
Yürek yangınıyla yan küçük adam
Gönlünden bu gamı hiç atamazsın

Söyle talebin ne sefil hayattan
Yoksa duymuyor mu arzularını
Vazgeçmedin direttiğin inattan
Çıkmaza yönelttin duygularını

Düşündü bu nasıl karamsarlıktı
Kaçıran her gece uykularını
Yüreği mihmansız bir mezarlıktı
Çağırır anılar korkularını

Ben kimim diyerek sordu kendine
Farklı çehrelerle yürürken sona
Rastlarsa sokakta bir manendine
Bir amaç ver bana der miydi ona?

Eğer belirsizse beklentilerin
Hayal kırıklığını yen küçük adam
Varlık hazinesinde yoksa değerin
Yaşadım mı saydın sen küçük adam

Küçük adam sustu vakit azaldı
Işık tükenmişti sanki yarına
Umutlar hayaller şehrinde kaldı
Sarıldı bu gece sancılarına…

BURHAN ERZURUM