Karanlığı serin üstüme doğmasın Güneş.
Hayata tutunacak bir dal mı kaldı.
Bu sahte dünyada olduk çilekeş.
Nefes almak için bizde heves mi kaldı.

Sökün atın kalbimi,ruhumu teslim edin.
Azraille bakışacak takatim mi kaldı.
Toprağa kavuşsun artık bedenim.
Üstünde yürümeye derman mı kaldı.





Bazen o kadar üst üste gelir ki en apansız acılar,hayat insanı çaresizliğe öyle sürükler ki aldığın nefesin boğazında düğümlendiğini tepeden tırnağa hissedersin.Çekilirsin bir kuytu köşeye,enginlere doğru dalar gözlerin belki bir iki damla da yaş süzülür gözlerinden,nafile düşüncülere kapılıp sessizliğini yalnızlığınla paylaşırsın.Hüznün doruğa ulaştığı o saatlerde zaman da inatla geçmek bilmez,hani derler ya zaman her şeyin ilacıdır işte belki de bundandır bütün bu inadı akreple yelkovanın...
Ama asla unutulmamalıdır ki Güneş yine doğacaktır yeni bir güne ve Güneş’in o pırıl pırıl ışıkları seni çekip çıkartacaktır o karanlıktan yepyeni umutlarla aydınlık ufuklara.Doğan Güneş acılarını unutturacaktır sana bir nebze.Kalbinin attığı sürece hayattan ümidini kesmemeli insan,olmayanı oldurmak zordur lakin kendi fırsatlarını yaratıp bazı şeyleri değiştirebilirsin inatla çabalarsan...