Gün yüzünü örtmüştü
Gecenin gizemiyle.
Yanan ışıklar yetmiyordu
Giden bugünü de getirmeye.
Aslında…
Duvarda ki saat anlatıyordu
Takvim yapraklarının sonsuzluğunu
Biten bir günü beklemenin
Ne kadar boş olduğunu.
Unutmuştum güneşi beklerken
Akşamsefasının kokusunu
Unutmuştum,
Ay ışığının o karşılıksız dostluğunu.
Yüreğimi ısıtan ilk güneş uğruna
Harcamıştım pervasızca
Bütün varımı yoğumu.
Şimdi düşünüyorum da
Her yeni başlayan gün
Her yeni doğan güneş farklı,
Ömür dediğin
Akrep ile yelkovanın savaşı
Ne kaybedeni vardı
Ne de bir kazananı…
İBRAHİM ŞENTÜRK
12.11.2007
03:49