Kalmamış köylerin tadı, neşesi,
Çeşmeler kurumuş akmıyor artık.
Bulutlar verse de yağmur müjdesi,
Kayalara şimşek çakmıyor artık.

Müreffeh arayan dönmüyor geri,
Kalanlar dökmüyor toprağa teri.
Her evde bereket çok yerden sürü,
Al kınalı koçlar çıkmıyor artık.

Kuşlar yuva yapmış tandır başına
Çamaşır seren yok dere taşına
Yeşil evelikli ayran aşına
Çocuklar ekmeği sokmuyor artık.

Allı pullu kızlar gelmez pınara
Yeni yetmelerin hep gözü kara
Ne sevgi ne saygı ne hürmet ara
Hiç kimse kimseyi takmıyor artık.

Bir tek değişmeyen o taşlı yollar
Zamaneye uymuş biçare kullar
Çelimsiz bedenler, nasırsız eller
Tabanlar toprak ter kokmuyor artık

Herkese gönülden selam salayım
Eski dostlukları nerde bulayım
Kınamayın beni kurban olayım
Sevdalılar türkü yakmıyor artık

Köyden göçmek bize çare olmadı
Göçende kalanda huzur bulmadı
Nuri söylenecek söz mü kalmadı
Kimse bu laflara bakmıyor artık.

Nuri Ulufer