YALNIZ GECELER

Batıyor güneş yine
Gündüzü sınırlayan ufukta
Uzanmaz elim giden güneşi tutmaya
Kalpte burukluklar oluşsa da
Yalnız kalınan gecelerde
İçimi bir korku kaplar
Gönül yorgunluğum da
Tutamıyorum gecenin karanlığında
Gecelerime akan gözyaşlarımı
Kimi zaman hıçkırıklarım
Kimi zaman haykırışlarım
Yalın duvara çarpıp gelirken
Ümitsizlikler çöküyor yüreğime
Her hıçkırıkda
Her haykırışta
Her damla gözyaşım da gücüm tükense de
Gönül yorgunluğum da gecenin sessizliği
Her gece
Korku kasırgası oluştursa da
Günün aydınlığını beklese de gönlüm
Yinede her gece
Kaderimi yazana
El açıp dualarda dilim
Bitmek bilmeyen yalnız gecelerde…

Yusuf IŞIK
04.12.2013



Ustacaydı okunası şiirbeğeni ile okudum
Usta kalemi engin yüreği alkışlıyorum
Kalemin susmasın usta
______________________________________Saygılar

gece geldim okudum ama....

gündüzün ilk ışıklarına bıraktım yorumu..

gecenin gelmesine değil sitem...

güneşin doğmamasına da değil...

gecenin hani o ışıkları söndüğünde yüreğin sesinin gevezeleştiği ve hayata dair ne varsa

bir sinemanın tekrarı gibi teker teker çıkması karşımıza...

ve tutamamak zamanı işte varya o hepsinden beter...

Yalnızlığın koynunda gecenin huzuru mu yoksa gecenin koynunda yorğunluğun saza vuruşumu ....

öyle güçsüz hissedilir ki yalnızlık ....tüm sesler tüm el ayaklar çekilmiştir...

gönle düşen sadece hüzün değil...yorgunluktur ve hep şunu sorarım hangimiz değiliz ki...

öyle hale geldik ki...gece gündüz farketmiyor hep yorgun hep yalnızız ve...

rabbimize sığınmak el açıp el aman dilemekten başka kendimize çare bulamamaktayız...

nicelerine...şair....kutluyorum saygılarımla

aslında hepimiz haddinden fazla yorgunuz... yormayacak ve yorulmayacak nefeslere ihtiyacımız bundan... ama o yorgunluğun ağırlığı altında, apansız eziliveriyoruz bazen. anlamlandırılamayan ani şaşkınlıklar hep o anlarda başını uzatıyor ruhumuzdan, yaptığımızla kendimizi bile şaşırtıyoruz hatta...ağaran tan yerine karşı sigaranın dumanı gözlerini yakarken, yalnız kalınca yani, aslında artık hiç de önemli gelmeyen sebepleri degil, zamanı geri almanın imkansızlığını yenmenin yollarını düşünüyoruz ... sabaha dönen güne bakarken, kırılıp-kırdığın dostluğu onarmanın koskocaman yeşil bir ejderhayı yere sermekten daha zor gelmesiyle, üzüntün katlanıyor...gönül yorgunluğu, insanın içinin, gözünün, kalbinin, sevgisinin yorulmasıdır. beyhudelik duygusunun kapsayan küme olduğu zamandır. insanın içinin solduğu, kırıldığı, küstüğü, hayatın yüzüne manen ne senin diye gözlerini dikip baktığı, ama yanıt beklemediği zamandır. bütün sokaklara ve deniz kıyılarına ve dağ yamaçlarına arkasını dönüp, yüzü bir duvarın önünde öylece durmak istediği, ve artık, aslında, hiç bir şey istemek istemediği andır. anlardır. acı bir anlamaktır. anladığında kilitli kalmaktır....Yorgunluktan bunlar hep....

Değerli üstad,kutluyorum kaleminizi ve yüreğinizi...Azaplar, gönülleri sarmasın asla...saygılar.....