Yine estin deli bir rüzgar gibi aniden
Tüm ağaçlar eğdi başlarını
Sana selamdı, sana merhaba...
Oysa seninki veda.
Kaç bahçe geçtik biz?
Ben korkak ve ürkektim...

Hatırlasana;
Kaç çiçek büyüttük bizden sonrakiler için,
Hiç dönüp bakmadan öncekilerin yaptıklarına?
Hatırlasana; kaç kez tökezlendik biz?
Durağı farketmedik ama, yine vazgeçmedik,
Derin uçurumlar geçtik.
Sıfatlarımıza sofatlar eklendi;
Falancanın çocuğuyduk, filancanın öğrencisi,
Mahallenin yaramazı, yaşlı hastanın kabusu,
Camcının arkadaşı...

Hatırlasana;
Büzülerek yatsak da yatakta, büyüyorduk işte,
Farkında olmadan, ayırdına varmadan...
Hadi, hatırlasana önceki korkularımıza rağmen yaptıklarımızı.
Şimdi korkmadığımız sadece onlar kaldı.
Hep büyümek isterdik, "uzaklara gidelim" derdik.
"Uzak" dediğimiz yer, olduğumuz yerin dışıydı.
Bizden biraz aşırıydı.
Hatırlasana; "uzak" dediğimiz yer,
mecburiyetlerimizin ulaşamadığıydı.

Mecburiyet sayardık bakkala gidip ekmek almayı.
Mecburiyet sayardık, akşamın karanlığında
Oyundan eve çağrılmayı...
Öyle sanırdık.
Bugün... Bugün uzaklardayız...
Büyük tuzaklardayız

Hatırlasana; gitmiş gibi hayal ederdik.
Hep zengin olurdun sen, çocuklara para verirdin,
Oyuncak alsınlar diye.
Sonra... Sonra büyüdük.
Oyuncakçı dükkanında izimiz kaldı,
Oyuncaklarda gözümüz...
Birbirimize verdiğimiz sözümüz kaldı.
Sen, mecburiyetlerin mahkumu,
Ben de, duygularımın...

Bugün... Bugün uzaklardayız,
Büyük tuzaklardayız.