UTANMA ÇOCUK

Sende küfe sırtında gaye ekmek parası;
Haysiyet, onur, şeref yanında emek teri…
Parçalar ciğerimi sende nasır yarası;
Basamaklar dikleşir kaldırımlar serseri…

UTANMA ÇOCUK…

Ver elini gel desem omuzların düşüyor;
Gördüğünde oynayan çocukların sesini;
Gözlerinde yüreğim sende elim üşüyor;
Ve kırıyor yüreğim kalbimin kafesini…

UTANMA ÇOCUK

Sırtında koca dağlar akşamın nafakası;
Yük olan şu küfeye, geçmez ki boğazından…
Yeter ki bozulmasın beylerin fiyakası;
Kimler düştü devrildi, fakirlik ayazından…

UTANMA ÇOCUK…

Tokat gibi gerçeğin gözlerine bakarken;
Şimdi duyar gibiyim sözlerin “ama”sını;
Merhameti kovarız vicdanları yakarken;
Gördük de ağladık mı garibin yamasını…

UTANMA ÇOCUK…

Getir biraz öpeyim saklama yüzlerini;
Ulan yalan dünyanın neyine kanıyoruz…
Not ettim yüreğime o parmak izlerini;
Tut elimden tut çocuk NEŞ’E’ Yİ anıyoruz…

UTANMA ÇOCUK…BU AYIP BİZE YETER

Ali ALTINLI – 21/12/2013
Saat: 00:18