Yalnızlık beni hapsetti kendine
dur dedi seni veremem kimseye
kalbim kanatlanacakken her seferde
birde baktım kalbim kilitli zincirle

Yalnızlık koydu beni kafesine
hasretim ne zamandır bir yar busesine
benim çığlıklarımı duyan yok yine
yalnızlık ölümden beter yapıştı enseme

Yalnızlık alıkoydu beni aşklardan
oysa ben korkmazdım tuzaklardan
yarin kokusu gelsede uzaklardan
ben kurulup gidemem vurur beni yalnızlık şah damarımdan

Yalnızlık kaderime ördü ağları
ulaşılmazdı artık bana aşkın dağları
sarmıştı içimi yalnızlığın yabani otları
ben kalbimi temizledikçe yalnızlık kapatıyordu yolları

Yalnızlık benim son seferim
Oysa aşkta çoktu keşkelerim
Yalnızlıkla sarıldı bedenim
Canımı al dedim ver ruhumu ben onunla giderim

Yalnızlık beni bırakmaz yare
Benim elim kolum bağlı koşamam biçare
Yarda kurtaramaz beni her yanım dolu yalnızlığın askerleriyle
Gelme ben feda ettim kendimi senide vururlar bir emirle

Ben alıştım yaşarım yalnızlığın zehiriyle
Aşamam ki yalnızlığı bu nefretiyle
Geçemem ki nehrini yalnızlığın bu şiddetiyle
Ben gidiyorum aşk aşk diye son nefesimde

Sende gelme senide yer bitirir bu hevesiyle
Sen yetemezsin ona masum sevginle
Seni bir hiç yapar yalnızlığın kuvvetiyle
Gelme yalnız kalırsın yalnız ısınırsın bir ömür kendi ateşinle

Tanışamasamda aşkın ateşiyle
Sen ona benden selam söyle
İyi baksın sana teslim etsin birine
Benden iyisini bulur belki aşk başkası vardır kaderinde.