Sarılmak vardı memeye
Ve ses vermek doğan güne
Gecelerimiz ninnilerde uykulu
Çığlıklarımız siyah beyaz
Düşlerimiz anne tadında

Unutmamıştık oyunlarımızı
Oynamaz olduk sadece her birini
Önümüz arkamız sobeden öte ne kaldı sanki
Gölgelendi anılarımız
…Bir boşluk yarattı insan yüreğinde
Yeniden doğacaklar adına
Yer açıldı yaşlı ninenin kollarına
Bir minik el peydahlandı
Ak sakallı dedenin avuçlarına

Alıp götürmüş olsak da kendi oyuncaklarımızı
Miras bıraktık çocukluğumuzu her doğan cana

Kocaman insanlarımız vardı bizim
Küçümen ellerimiz
Evlerimiz
Ve Köylerimiz
Ne kadar habersiz büyüdük eski günlerden
Susuzluğumuzu giderirdik altında
Sevdalarımız üşürdü
Sigaralarımız ardı ardına yanar
Dumanlanırdı başımız.

Artık çeşmemiz korunaksız
Daha da yaşlandı şu koca çınar

Sözcükler öyle büyüktü ki
Sığmazdı belleğimize
Şimdilerde küçüldüler tekmili birden
Hile karıştı takvime ve zamana
Anlamsızdı söz

Cebren büyüdük uzaklaştırılıp çocukluğumuzdan
Dönüp yaşayamadık en baştan
Geride bıraktıklarımızı eze eze

Derin çizgiler oluştu ak alınlarımızda
Ve içlenmeler yüreğimizde
Mevsimler büyüttü çiçek açtırıp gençliğimizi
Renkler cezbetti ellerimiz uzandı yasak meyveye
Beyazdı kışın rengi ilk zamanlar
Yoktan yere kızıla boyadı burnumuzu


Ömrün hangi dilimine rastlar
Kaçıncı yaş silebilir belleğimizden
Süt kokulu çocukluğumuzu...



Rıfat GÜRSOY