4
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
1694
Okunma

Kırıldıkça öğreniyor insan boşvermeyi.,,,,
içli içli şiir yazıyorum sana
Üşüyen ellerimle
Bazen...
Kendimi bir ışık gibi hissediyorum
Bir mum sanki...
Karanlığı aydınlatan ışık gibi
Yeterince umudum var yanacak
Yeterince sevdam var yakacak
Ama bu yeterli mi?
Alev sadece benim, yakan benim, yanan benim
Bazen...
En ufak bir esintide
Yada şiddetli bir rüzgarda
Sönüp gidiyorum
O zaman işte...
Tedirgin oluyorum,üşüyorum, korkuyorum
Bazen de...
Aydınlığa ışığı ben yakıyorum
O kadar aydınlık ki
Etrafımdaki aydınlık gittikçe aydınlanıyor
Biraz daha aydınlık, gün gibi
Yüreğim kıpır kıpır
Umutlar alev alev sarıyor benliğimi
Çaresizliğimi, yanlızlığımı unutuyorum
Bazen de...
Yaktığım bu ateş köz oluyor
Artık gözle görülmeyecek kadar
Söndü sönecek...
Dalga dalga...
Kırılan tüm hayallerim sönüyor
Gittikçe karanlık oluyor, hava soğuyor
Ben bitiyorum, ben yok oluyorum
Ben sende üşüyorum....
sevay
5.0
100% (5)