Etraf karanlık , yine her yer gece,
Çekin elllerinizi üzerimden,
Dokunmayın bana ne olur,
Bırakın , bırakın yalnızlığımı istiyorum...

Geceleri en azından sarılıp uyuyabildiğim,
Her anımda çıkar gözetmeksizin yanımda,
Her daim burda ,burada ; hemen yanı başımda,
Ne olur dokunmayın bana:

Bırakın , bırakın beni yalnızlığımla,
Bırakın ki kendimi yaşayayım,
Bırakın ki huzuruma ereyim,
Bırakın ki en azından anlayan’ım olsun...

Dokunmayın , dokunmayın yalvarırım,
Ben kendimi istiyorum,
En azından az da olsa mutluluk ,
Az da olsa anlayış ,
Azıcık da sevgi ...

Dokunmayın dokunmayın ne olur,
Kırıldı kolum kanadım,

Meğer ne boşmuş hayat,
Yaşam, onu da ’’yaşatan’’ insan !
Ne de güzel anlatırmış
Beli bükük , biçare yalnızlığı,
Hüsn-ü fizan...

Dokunmayın , dokunmayın bana ne olur,
Öğrendim ki her an ,
Ne de büyük ziyan...

Ah,ah, ah ki EYVAH!
Ne de gereksizmiş,
Mahlukat-ı insan...

Hayat dediğimiz şey de ne?
Ne de büyük yalan,
Bir misal edelim ki KAPAN,
Düşünmek gerek ki neyi kimden kapan,,

Ne de fena bi kapan,
Her an, her saniye, her lahisa...
Biçare insanı yutan,
Ne de büyük yalan ki ziyan,,,

Dokunmayın,
Ne olur ellemeyin beni ,
Ben kendimi istiyorum,
Ben kendimi yaşıyorum...

Ne geceyi istiyorum, ne de başkasını,
Ben güneşi istiyorum,
Olur da belki ...
Üzgün,biçare kalbimi aydınlatır belki ...
Y.A.K
’’bermuda’’