gün kızılın her tonuyla soyunurken geceye
yüzümde imbat esintisi, koynumda İzmir


masam pasaport’ta , kalemim aport ta hazır
kağıdım ise cilveli mi cilveli kıpır kıpır


elimi kalemimin beline doladım dolamasına da
İzmir’i yazsam olmaz,
olmaz çünkü İzmir kitaplara sığmaz


derken masamda bitiverdi bol köpüklü Türk kahvem
tamam dedim ya işte bu
ben höpürdetip içtikçe,
kalemim de yol aldı sessizce kağıdımın o cilveli teninde...



mis gibi kokusuna yaslandığımız
üç vakitlerin gölgesinde fallandığımız
kırk yıllık hatırına dostluklar kuşandığımız
kahve bildiğimiz kahvedir aslında

yanık bakışlarında gizlidir rengi kokusu

değişen nedir biliyor musun şair
ruhumuzun filtresinden süzüldükten sonraki tadı


eğer,
gülüşlerini takıp takıştırmışsan gökkuşağına
hayatın tüm renkleri sardıysa sımsıkı belini
içtiğin kahvenin köpüğünde yüzer mutluluk
ve dudağının kıyısına düşer küçük bir tebessüm

eğer,
kederli rüzgarlar esiyorsa limanlarına
ruhun yelken açmışsa hüzün dolu rotalara
içtiğin kahvenin telvesine karışır yüreğinin acısı
ve gözlerinin kıyısına düşer küçük bir gözyaşı



ey şair,
yine sancılandı kalemin

bak,
yine bir şiir doğdu, nargile kokulu pasaport akşamlarında

adı
kahve ve şair olsun mu



İlhan Aşıcı