.... Damla dağlardan çoğalan inandıklarını gölgesinde yürütür .



( Biz her insanın kaderini
kendi çabasına bağlı kıldık )
( isra 13 )

Akıl ve irade ;
ten ve töz ,
teslimiyet de öz ,
ayrılmaz ikili ,
kader ve keder ;
onu yaşamak ,
bizim elimizde dersin ya usta .
‎


İçimizde bir öz var ,
dışımızdaki kabuğu zorlayan ,
o damla dağlar gibidir dersin ya usta .



Benlerimizden içeri ;
benlerimizde bizi bilen ,
bensizliğimizle bileyen ;
benliğimizde bizi bileyen ,
O/nsuzluğumuzda /
kendimize getirir dersin ya usta .



Buğday başakda saklanıp ,
güneşe doğru sevilensede,
sevgi eleğinden geçmedikçe ;
bildim beni diyemezsin ! dersin ya usta .



Dünya döndükçe ;
göz benim söz senin olsa !
havanında başak dövülmedikçe ;
ben beni bilemez ! dersin ya usta .



Boynumuza bağlanıp gelen ,
kader değil kendimiz ,
yaşanmış herşey unutulur,
sevilen unutulmaz dersin ya usta



Tövbe etmek ;
toprağı tımar etmek gibidir !
ve her gecenin sabahına ;
nemli bir rahmettir ,
nasıl ki göz yaşı bir rahmet ise ;
özünde (r)zahmeti ezilmedikçe ,
herşey yalan herşey tastamam dersin ya usta .



Zamanla ağaç yapraklarını,
kırmızıya boyasada ;
özgürleştiren kuşumuzun hesabı ,
gayrı vuslata kaldı dersin ya be usta .



Kader sebebim ;
ömrümün sebebidir .

Keder sebebim ;
yaşamımın sebebidir .

Göğsüme bağlı kabaran acım ;
kuvvetimin misafiridir .

Hayatın süprizlerine karşı ,
cismani haliyle ruhum /
aklımın kabulüdür ,
ve... ben bana sevdalımdır bunuda bilesin be usta .


Gülay GÖKTÜRK