---“Seviyorum”! diyordu yine
şair son dizelerinde.
belli ki; mevsimler geçmiş
dokunamamış yarin tenine
Artık ten de ten değildir
Hüzzam bir tenni
tenenendir.
Zamandan kalan geriye

Hepimiz biraz sevdik amma
Hangimiz tutunabildik ki
hiç bırakmaksızın sevdanın eline
Şair! tek sen değilsin seven
Ben, sen, o, biz, siz, onlar
Bacın, kardeşin
Anan, baban, deden, nenen
Ağaç, deniz, göl, balık
Yayladaki ulu çam
Çatlak çorak toprak
ve kuruyan şelaleler

Sadece sarı birer leke çaldı felek
Albümlerimizdeki
Delidolu sevdalı resimlerimize
Ama biri gelip görse
ne der şu virane tanınmaz halimize?

Şimdi durulma/düşünme zamanıdır
Terkedip ahu zarı
Pisleyip kirlettik dünya atmosferini
ve tüm suları
Yıktık, deldik, devşirdik
kocaman kocaman dağları

Yedi bitirdi kendini de
Doğayı da dünyayı da
Memleketi de
Şu insanın
Duygudan, güzellikten
bilimden yoksun
ezber ve inatla peşinden yürüdüğü
Körolası yoksul ve kara sevdaları

Eğer hala yerinde duruyorsa
Tanrının bahşettiği o zeka kırıntıları
Beyninizde
Ve bir katre duygu kalmışsa
Yüreğinizde
Gözünüz kulağınız beyniniz diliniz
Hele eskisi gibi koku alıyorsa burnunuz
ve hala dokunabiliyorsa bir elmaya eliniz

O zaman ne duruyorsunuz ?
---Seviniz

Şimdi ve her an
Sevme zamanıdır

Bir şair uydurmasıdır ki;
Bülbüller asla figan etmez aşktan
İstediği zaman konar güle
İnanmıyorsanız
Sorun bir bülbüle

Şimdi ve her an
Sevmek zamanıdır


Celal Çalık