Bir zamanlar..evvel zaman, pire berber muhabbeti. Şiirleri okurken teknik, tam teknik dikkat ederdim. Sanırsınız dili ilmi ben keşfetmişim (!) (biri var ki hep gülsün isterim, hep gülsün. Göremesem de o gül güzeli yüzünün ışığı yüreğimde biter sanki.. Ve şu an gölgesi gözleri üzerimde, biliyorum..)


Ne diyordum. Şiir. Kendimi şiir mûcidi zannettiğim zamanlar, şiirde arabesk şekillerde tutuklu kalırdım. Kendi dilim bin bela insanca ammâ.. Sonra baktım ki hattâ şimdi de bakıyorum ki..


Şiir, ayaklarımın yerden ayrılığı demekmiş. Sen ağlarsın, ben anlamam mı.. Iki nokta âdet olmuş bana.. Bir noktalar serenâtı ki inan ne dost başına ne düşman aşına.



Sen ki yüzünü saklıyorsun kederin, ya yol bilmeyen neylesin.



O şiiri yol gördüğüm vakit ertesinde yine, besmele ezber dile yüreğe. Dost mu. Acıdır, acı doğurur kime dense.


Neyse..



İzliyor, okuyor ve susuyorum. Sıkılmazsan, böyle birkaç cümlem de olacak. O zıpkın.. Vakit kolluyorum, bol vakit.


Sevgimle, sevgimle.

Ne güzel bir şiir böyle. Çok yakın geldi bana. Şiiri hissetmek eski bir dostla karşılaşmak gibi bir şeydi. Hani özlemle tatlı bir gülümsemeyle uzun uzun bakmak istersin yüzüne, öyle tekrar tekrar okudum. Yüreğine sağlık şair.