Her gece saatler zemberek kırar ben duyarım
Körpe bir çocuğun savunmasız çığlığı morarır dudaklarımda, ağlarım
Ayaklarımı taşıyan kaldırımlar gibi yorulur gözlerim
Derme çatma nefesime tutunurken

Ağıt yakan trenler geçer penceremin önünden
Tavanı çöker gezegenlerin tek tek
Yıldızlar kayar, bulutlar tutuşur
Gökyüzü yanar görürüm

Ay basar odamı, duvarlar kül döker
Dokunamam küllere korkarım
Eşgali belirsiz gölgeler düşer peşime kaçarım
Uzaklaşırım dünyadan

Kırlangıç kanatlarında göçerim bilmediğim bir ülkeye
Kapılar açılır yemyeşil
Buz gibi şelaleler dökülür avuçlarıma
Su kokar dudaklarım,görürüm

Meyveleri insan olan ağaçlar görürüm
Düş kelebekleri karşılar beni
Uzun koridorlardan dönemeçli yollardan geçerim sonra
Sonra gözlerim kapanır yüzüme ölürüm.



Nurcan TALAY
27.11.2013
Saat:01:26