2
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
1662
Okunma
Bir bilinmezlikler sarmalındayım, lâbirent gibi
Her yanım, cam kırıklarıyla örülmüş duvarlar,
Attığım her adım yeni bir yara,
Tüm hücrelerimden kanlar akıyor
Ve üstümde görünmeyen bir göz var,
Bana, ’öde günahını’ der gibi bakıyor.
Haykırmak istiyorum isyânımı,
Bu kez, sanki bir el, ağzımı tıkıyor.
Bakıyorum, boynumda ilmiklenmiş koca bir kement,
Ben gitmiyorum artık, o güç beni çekiyor
Ve kader gibi kurulmuş hileli bir lâbirent;
Sonunda bütün yollar sana çıkıyor...
Ünal Beşkese
5.0
100% (5)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz