Hayat çok garip değil mi?
Hem de o kadar çok garip ki,
Mutluluğun tanımını her yaşta farklı yaptırıyor bizlere...
Neydi küçük bir çocuk için mutluluğun tanımı;
Bazen bir dilim ekmek bazen bir kap yemek,
Bazen akşama kadar oyun oynayıp, akşam olunca oturduğu yerde uyuya kalmak,
Bazen yapılan bir hatadan korkup masum yalanlar söylemektir mutluluğun tanımı bir çocuğa göre ...
Çocukluk sonrası ergenliktir yaşanan dönem;
Artık iki kişiliktir mutluluğun kaynağı,
Eksik hissettirir kendini sevgili ...
Çocuksu bir mutluluktur aslında,
çocuk saflığında aşk,
ve çocuksu tavırlarla yaşanır her şey ...
Sonra yetişkinlik dönemi gelir insan hayatında;
İçimizdeki çocuk hemen hemen ölmek üzeredir,
Tabi o korkak masum yalanlar fütursuz ve hoyrat planlara bırakır yerini...
Ölen çocuk değildir aslında,
Ölen, insanın kendi içindeki saflığı, masumiyeti ve heyecanıdır aslında,
Ölen insanlığın ta kendisidir ...
Mutluluk demiştik değil mi?
O ise başlı başına bir kayıptır aslında,
Hem de dünyada değerinin hiç bir şeyle ölçülemeyeceği bir kayıp ...