Ölü kuşlar topladım yağmur bahçelerinden;
Eski güneşlerden kalma parlaklıklar vardı teleklerinde
Ve sevgi kadar sıcaktılar,
Sevgi kadar yumuşaktı tüyleri,
Bir bakış donmuştu gözlerinde;
Yalvarır gibiydiler
Belki de onlar ’sevgi’ydiler...

Birer birer alıp avcuma, okşadım; öptüm onları,
Sonra tüm gücümle fırlattım gökyüzünün en yücelerine;
Gökkuşağının yaklaştıkça başları,
Yansıyan renklerle renk renk oldular
Ve birden kanat çırpmaya başladılar,
Uçtular, yeniden uçtular! ..
Oysa, onlar
Hâlâ birer ölü kuştular...

Bu güzel renklerin sarhoşluğuyla
Dolanıp durdular bir süre yükseklerde
Sonra hepsi birer birer
Geldiler ve önüme düştüler,
Baktım,
Şimdi gerçekten ölmüştüler...

Üstelik,
O eski güneşlerden kalma parlaklık da yoktu şimdi teleklerinde,
Sevgi gibi sıcak da değillerdi artık,
Soğumuştular;
Onlar şimdi sadece birer ölü kuştular...

Ölü kuşlar topladım yağmur bahçelerinden
Gözlerindeki donuk bakış, bana âşinâ gibiydi
Belki de onlar, bitmiş birer ’sevgi’ydi...

Ünal Beşkese