’’sen bilmezdin
göğsüme sakladığın saçlarından
yağmurun kokusunu çalıp
bakire baharların
çeyiz sandıklarına sakladığımı
belki bir gün
teyemmüme ihtiyacı olur diye yüreğinin’’


tuzu eksik olur ayrılıkların
dudağının kenarında yetim bir gülümseme
ve ekşimiş bir sevda dilinin ucunda

kekremsi hüzünler büyürken gırtlağımda
senin bir gülümseyişine
her defasında
kırk melek şehit ederdim cennetimden


kanlı bıçaklı bekleyişler tünerdi
parmak uçlarımda
felç olmuş şehirlerin ara sokaklarına koğuşlanırdı kelimeler
sen bilmezdin
nasıl ağladığını serçelerin göz pınarlarımda


yıldızların üzerini örterdim geceleri
gözlerin üşümesin diye
ve ay’ı beslerdim koynumda
göğsümden irin akardı
yüreğimden kan

dilim günaha girerdi en çok
adını duaya dönüştürürken
hani A desem
Yaradan titrerdi

ah be gözümün bebeği

avucumun içine sıkıştırıp dünyayı
avucunun içinde ölmek geçerdi içimden
içinden geçerdi şehirler
yurtsuz kalırdı uykularım
korkularım kimliksiz

sonra
sen bizden geçerdin bilmeden
şah damarımdan sızardı ömrüm
ve
alnımın yazısı ağrırdı