Biliyorum
bu hikaye cok uzun ama beni can damarimdan etkiliyen hikayedir
okumaya dinlemeye deger bence cunku herkezin basina gelebilir.


Babam öleli 12 yil olmustu ve ben 20 yasina geldigimde
babasiz olmainin acisini artik çok daha iyi anliyordum.
Annemle birlikte, küçük ama mutlu bir dünya kurmustuk kendimize.
Mevsimlerden bahardi,sokaklarda parklarda dolasiyordum.

Bu bahar daha bir çoskulu hissediyordum kendimi.
Birçok arkadas endinmistim.
Mehmet,Can Cani’in kuzeni Merve ve daha birçogu...
Her gün belirli saatlerde bulusup eglenceli dakikaler yasiyorduk.
Onlarla o kadar egleniyordum ki ise dahi gitmiyordum.
Yine ise gitmedigim bir günde
yalniz basima dolasirken arkadaslarimla
her zaman oturdugumuz parkta gördüm onu.O kadar güzeldi ki..
Bir süre çevresinde dönüp, beni fark etmesini umdum

ama bana hiç bakmiyordu.Tam umutsuzluga kapilmisken
son bir cesaretle yanina yaklastim ve
"Oturabilir miyim?" diye sordum.
Deniz mavisi gözleriyle bakip ,küçük bir tebessümden sonra.
"Oturabilirsiniz" dedi.Kalbim heyecandan deli gibi çarpiyordu.

Ne söyleyecegimi bilemiyordum.
Sonra kisik bir sesle,"Adim Vedat," diyebildim.
Bana dönüp "Nazli" dedi.
Bir süre sonra telefonlarimizi birbirimize verdik ve ayrildik
Aksam olanlari anneme anlattim.
Annem, gözlerimdeki mutlulugu fark edince çok sevinmisti.

Ilerleyen günlerde Nazli ile daha sik görüsür olduk.
Zaman ilerledikçe ona daha çok baglaniyordum.
O hayatima girdikten sonra ise gitmeye bile baslamis,
diger arkadaslarimla da, daha az görüsür olmustum.

Arkadaslar sitem edince kendimi affettirmeye,
onlari akssam yemegine davet ettim.
ve hazirlik yapmak için erkenden eve gittim.
Anneme arkadaslarimin gelecegini ve
güzel bir yemek yapmak için
hazirliga baslamamamiz gerektigini söyledim.

Aksam gelip çatmisti.Kapi çaldi, hemen kosup açtim
.Arkadaslar gelmisti.Onlari salona alip
sofrayi hazirlamak için mutfaktaki anneme yardima gittim.
Sofra hazirlandiktan sonra. salona geçip onlari içeri çagirdim.
Arkadaslarimi masaya alirken
annemin bakislarindaki korku ve saskinlik ifadesine
bi anlam verememistim.
Tam arkadaslarimi tanistiyordum ki, annem büyük bir feryatla
masadan ayrilip gitti.
Olanlari bir türlü anlayamiyordum.
Arkadaslardan özür diledim ve yemege basladik.
Yemegin ve sohbetin ardindan arkadaslar gitti.
Annemin odasina gidip
olanlari sordugumda hiç cevap vermedi.Sadece yüzüme bakip agliyordu.

Aradan 3 ay geçmisti. Arkadaslarla
ve ozellikle Nazli ile görüsmelerimiz iyice siklasmisti.
Bir ara anneme ,sözü Nazli’dan açip
onunla birbirimizi ne kadar sevdigimizi
ve evlenmek istedigimizi anlattim.
Annem mutlu olmamdan gülüyordu.
Ama gözündeki korkuyu ve aciyi hissedebiliyordum.

ertesi gün is dönüsü
eve geldigimde bir misafir vardi.
Tanistik ve annem o arada kayboldu.
O adam bana tuhaf sorular sorup durdu.
1-2 saat oturduktan sonra, annem gelip misafiri yolcu etti.
Anneme gelenin kim oldugunu sordugumda

doktor oldugunu söyledi."Yoksa hasta misin?" dedim.
Annem doktorun benim için geldigini
ve sadece genel bir kontrol yaptirmak istedigini söyledi.
Sabah erken kalkip hastaneye gittik ve bir çok testten geçirildim.
Bir kaç saat sonra doktor gelip,
hiçbir seyimin olmadigini söyledi ve annemi odasina çagirdi.

Aksam eve geldigimde annemin gözleri aglamaktan sismisti.
Ne oldugunu sordugumda, "Bir cenazeye gittim,çok etkilendim,"dedi.

Artik Nazli ile hemen hemen her gün görüsüyorduk.
Her geçen gün ona olan askim, içimden tasacak gibi oluyordu.

Eve erken döndügüm bir gün misafirler oldugunu gördüm.
kimse beni fark etmedi.Mutfaga gidip atistirirken
ister istemez konusulanlara kulak misafiri oldum.

Konu bendim ve annemin niye böyle üzgün oldugunu o an anladim.
Meger hastane , doktor hep bu yüzdenmis.
Meger ben sizofreni hastasiymisim
adini bie bilmedigim bu hastalik
beni hayal dünyasinda yasamama neden oluyomus.

Misafirler gidene kadar ortaya çikmadim
Annem onlari geçirince beni arkasinda gördü
ve "Birsey duydun mu?" der gibi yüzüme bakiyordu.
Ona, "herseyi duydum," dedim.
Kadincagizin gözleri dolmustu ve bana sarilarak agladi.

Ona üzülmemesini ve kendimi çok iyi hissettigmi söyledim
ama gerçekten korkmustum.
Bana, arkadaslarimi davet ettigim gün
hasta oldugumu anladigini söyledi

.Annemin anlattigina göre benim hiç arkadasim yoktu.
Eve davet ettigim kisiler tamamen hayal ürünüydü.
Annemin hazirladigi sofrada sadece ben oturmustum
ve sanki arkadaslarim varmis gibi
saatlerce o hayali varliklarla konusmustum.

Ya Nazli, ya nazli da hayalse?
Hiçbirsey umurumda degildi.Her sey,
bütün bir Dünya hayal olabilirdi ama,
ya Nazli...Ya o da hayalse?
Bu ihtimal beni delirtmeye yetiyordu.
Annem birçok ilaç getiriyor ve
bunlarin rahatlamam için oldugunu söylüyordu.

Ama ben zaten rahattim.
Isten ayrildim ve aradan 3 gün geçtikten sonra disari çiktim.
Her zaman gittigimiz parka gittim.
Arkadaslar yine oradaydi.
Aslinda belki oradan hiç ayrilmamislardi.
Onlarla konusurken parktaki diger insanlarin
alayli alayli güldügü fark ettim.

O gülen insanlara,"Siz gerçek degilsiniz!" diye bagirdim.
Ama onlar sadece gülüyorlardi.Pesimi birakmalarini söyledim.
Nereye gidersem onlarda benimle beraberlerdi.

Ilaçlar beni iyice dagitmisti.Düsüncelerimi toplayamiyordum.
Arkadaslar da yavas yavas
benden uzaklasiyorlardi.
Nazli’yi aramaktan korkuyordum.
Çünkü ararsam, Nazli diye birinin olmadigini anlayabilirdim.
Bir gün dayanamayip, aradim
ve her zamanki yerimizde bulustuk.

Ona bir yandan ,,basima gelenleri anlatirken
diger yandan da çevredeki insanlari süzüyordum.
Yine bana gülmelerinden korkuyordum..
Eger bana gülüyorlarsa
bu Nazli’nin olmadigini gösterecekti.
Evet çevredeki insanlar yine bana alayli bakiyorlardi
ama bu defa gülmüyorlardi.

Nazli olayi beni gün geçtikçe bitiriyordu.
Bir gün anneme Nazli’yi eve getirecegimi söyledim.
Annemin gözleri kocaman oldu.
Yine bir hayali eve getirecegimden korkuyordu.
Ama ben kendime güveniyordum.
Nazli bir hayal degil gerçekti.

Annem isteksiz olsa da,benim israrimla kabul etti.
ertesi gün Nazli’yla bulustuk ve ona ,
"Seni biraz sonra anneme götürecegim," dedim.

Nazli çok telaslandi.Hazirliksiz oldugunu söyledi
ama ben israr edince kabul etti.
Artik geri dönüs yoktu.
Biraz sohbetin ardindan eve dogru yola koyulduk.
Sokaga gelip eve yaklastigimizda,
son bir kez kulagina egilip "Seni çok seviyorum," dedim.
Eve geldik,kapiyi çaldim

Annem kapiyi açtiginda, ben önden girip
ayakkabilarimi çikardim ve Nazli’yi içeri aldim.
Anneme bakip,
gözlerimle Nazli’yi isaret ederken,
kalbim duracakti sanki.
Annemin gözlerindeki yasi görünce, oldugum yere yigildim.
Demek yine hayaldi...
Ama annemin agzindan çikan
su kelimeler benim için o an, bir dua kadar kutsaldi;
"Hos geldin, güzel kizim,,,"hos geldin


BU HIKAYE BENIM VE OGLUMUN YASADIGI GERCEKLERDIR.