Üstleri perişan, her tarafı sökük,
Bir mecnun görürsen, sen beni hatırla...
Sevdiği terk etmiş, boynu hep bükük,
Bir aşık görürsen, sen beni hatırla...

Bülbül gibi bir gül, için dağı aşan.
Kendini bilmeyen, sokakta dolaşan.
Köyde şehirde hep, bağırıpta koşan.
Bir deli görürsen, sen beni hatırla...

Ağlayan sızlayan, fakat gülemeyen.
Derde düşmüş care, ne bilemeyen.
Ölmek isteyip bir, türlü ölemeyen.
Bir hasta görürsen sen beni hatırla...

Şehiri köyü terk, edip dağa çıkan.
Irmak misali yar, göz yaşları akan.
Çaresiz boynuna, yağlı ipi takan.
Bir idam görürsen, sen beni hatırla...

TAŞGIN, hep mum gibi, yanıpta eriyen,
Dünyayı terk eden, bir daha dönmeyen.
Üstünü yabani, hep otlar bürüyen.
Bir mezar görürsen, sen beni hatırla...
H.S:12

Zekeriya TAŞGIN
>>16/11/2013

Şiir’in ilk kaleme alındığı Tarih :28/08/1978