Sustum

Bir çift göz ki alır beni benden;
Derinlere dalarım, o gözler öylesine büyür büyür...
Sanki; ummanda bir sahra olur, uçsuz bucaksız vadiler...
Gökyüzü kadar,feza kadar, uzay kadar, derin ve yüksekte
Sanki; kaybolurum gizler aleminde
Girdaplar oluşur düşlerimde,düşündüklerimde kendimde

O gözler sanki; Okyanus
Ve kıyısında bir sal ki hazır beklemekte,
Binerim sonsuzluğa varmak için
Çünkü; artık bir hancıdan çok, şimdi yolcuyum
Huzura,mutluluğa doğru yelken açtım...

Bir başına kalınca, huzur bulur muyum?
Ve her şeyden nasıl da çok uzaklarda bir yerlerdeyim
Dinlenirim demlenirim hüznüme yenik düşer gibiyim
Yangınlardan sonra küllenmiş küllerimden
Yeniden doğarım

Alabildiğine uzaklaşırım kendimden her şeyden herkesten
Ummana varır gibi menzile varır gibi
Kul’un Allah’ yalvarışı, yakarışı gibi
Hatta Kâbe’yi tavaf eder gibi...

Ama sonra bir bakarım gittiğim yerden dönmüşüm
Nasıl döndüğümü hiç bilmeden
Nedir bunun adı sordum yüreğime,kendime, ruhuma, benliğime
Ve cevapsız kaldı sualim kendi içimde...
Sanki; sözün bittiği noktadayım ve,
Sustum.

11/11/2013

00/00

F.AKTAŞ