Benim büyüdüğüm o küçük köyün delisiydi
Zararsız kendi halinde
Sevilirdi insanları da severdi
Bastonuyla domatesi,karpuzu.ekmeği gösterir para vermezdi
O meşhur gülüşüyle şenlendirirdi muhabbetleri
Temizdi aynı zamanda zengin
Elleri yara içinde ısırmaktan
Krize girerdi

Hayatımızın neşesiydi
Camide seccadesinde kılardı namazını kendince
Kimse o seccadeyi kullanmazdı,deli Hasanın yeriydi
Ne kadar çok sevilirdi

Eylül ayıydı geçen sene
Ekmek almaya çıktım yine Osman emminin fırınına
Köy sakindi sessiz
Ağlayanlar köşe başında
Bir matemi yası herkes mi gizleyebilirdi?
Öğrendim ki Deli Hasan ölmüş
Ekmek sepeti düştü elimden yerdeydi
Ağladım ağladım ağladım

Cenazesi köyün en kalabalık cenazesiydi
Karşı köylerden büyük şehirlerden duyan gelmişti
Yetmiş yaşındaydı yetmiş sene neşe kaynağıydı köyün
Yalnız yaşadığı evinden bir mektup çıktı

Ölürsem üzülmeyin ağıt yakmayın
Fakiri ezmeyin,yardım edin
Çocuklara güzeli, doğruyu öğretin
Fadime anaya iyi bakın,şehit anasıdır helalliğini alın
Kendinizi sevdirin insanlara
Çoban süloyu kızdırmayın tiki var diye
Asıl deli kimdi?

EROL ERSOY CESUR