0
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
1233
Okunma
bulut gözlü çocuklar ağlıyor
kanayan parmak uçlarında hayalleri
yokluğun kara kaplı defterinde adları
sanları ise hiç yok
köyde çocuk olmak işte yokluğun adı
adsız çocuklar
kara buğday ekmeği azık
sırtında içiliğin entarisi
ezikliğini hala duyumsuyor
yokluğun adı çocuk çocuğun adı ise hiç yok
adsız çocuklar
kum fırtınasına tutulmuş gibi
zaman avuçlarından dökülüyor
üşüyor hayalleri
üşüyen parmak uçları filizleniyor
yeşermek istiyor ve yazılmak
kara kaplı deftere
adsız çocuklar
kaya dibinde bir çocuk
adımlarını ökçesi kanıyor
meçhule doğru yol alıyor
ağır aksak yürüyor
hayalleri dal veriyor üşüyen parmak uçlarında
ve bir çocuk büyüyor
attığı her adımda ardında bıraktığı geçmişini görüyor
mahmudiye düzkaya
5.0
100% (4)
