Keşke
Bir yol olsa
İçimdekileri anlatamamanın vurgunundan kurtulmak için
Bir yol
Keşke
Gönderemediğim içime seni misafir edebilsem
Anlardın o zaman korkularımı
Her yanımın bu korkuyla nasıl gece koktuğunu görürdün
Bir o kadar da yanık yüklü olduğumu bilir
Kıyıp sana sunamadığım seslerimi duyardın
İncinirsin diye yumduğum bakışları sayardın

Nasıl da pür neşesin
Nasıl da ümit dolu her yanın
Oysa ki ben öyle miyim ya
Kaç ümidi geçirdim süzgeçimden
Kaçına ölüm emri verenlere boyun büktüm
O nedenledir korkum

Yok oluşların tanıklığı diken tarlası etti yüreğimi
Kaldırabilir miyim birini daha
Taşarsam nerelere saplanır haykırışlarım
Bilmiyorum
Ama bir o kadar tanıdık bu korkular
İçime akan gözyaşlarımı
Saklamaya çalışmak bile dağlıyor
Dağlanış sesinde eriyorum

Kısacık oldu zaman
Bir o kadar uzun
Anlamsız bu sözler sana
Bilirim
Ben olmadıktan sonra
Ben gibi sana yanmadıktan sonra
Anlayamazsın


İşte bu yüzden
İçime yolculuk yapabilmene bu keşkeler
Bir adım atmaya çekinir ayaklarım
Ya varsa önünde tükenişler
Gizli bir gülümsemeye razıyım
Kendi kendime konuşmaya bile hazırım
Ama bu tebessüm arkası ağlayışlar
Ama bu ya giderse korkusuna dolanışlar
Çekilmez ediyor hayatı

Hay Allah"ım nasıl bir iç kavruluşu bu
Nasıl da amade ediyor karanlığa beni
Sadece gecelerle bu dertleşmelerim
Günler çürümüş gibi kokuyor
Yine kavuşmak için gecelerime
Uykuyla aldatıyorum umudu
Bütün yapacaklarımı unuttum
Olmayana
Olmazsa diye ürktüğüme kilitli saat
Her saniye damarıma çakılıyor
Her dakika gözlerime çiziliyor
Her saat hayatı ellerimden çalıyor
Her gün benden bir yok oluş daha alıp kaçıyor

Anla beni
Bu anlattıklarım içimdekilerin zerresi
Yine sana yolluyorum
Bir ümit işte
Değer bulur da
Bir kırıntıyla ödüllendirirsin diye
Bekliyor ruhum

Halbuki yine
Senin olan bebekliğime değseydin
Şimdi huzurla uyuyor olurdum
Değmedin
Belki de kıyamadın dilinin seslerine
Kahretsin...

ASLI DEMİREL...