Eyüp’te Bir Gün!

Burası Osmanlı payitahtı,
Bu şehirde ne yiğitler yatar!
Hele bir yiğit var ki;
Sevgililer sevgilisinin can dostu,
Ebu Eyyube’l-Ensari,
Ziyaretçilere ruh katar!
Resulü evinde konuk etmiş,
O’na kucak açmış,
Bir fetih neferi!
Başkente yakışan bir yiğit!
Şehri baştanbaşa selamlıyor,
Canlandırıyor herkesi!
“gel” diyor ulu daveti!
Her gelen o’nda başkalaşıyor,
Ne gizemler, ne duygular taşıyor!
Cami adeta insan seli,
Sanki bir Cuma vakti veya bayram yeri!
Gelenlerde ortak dilek;
“İlahi! Bu insanın hatırına affet bizleri!”
Ağlayanlar, duygulananlar,
Resulü gören göz için feryad figanlar!...
Burası başka bir alem,
Yer yaştan insan var!
Her yerden gelen…
Yanında Eyup Mezarlığı,
Bize bir şey söylüyor;
“Ey insan! Uyan, aç gözünü,
Bu dünya fani,
Nerde ataların? Sevdiklerin hani?
Yiyip eğleniyorsun,
Görüp beğeniyorsun,
Konuşup gülüyorsun,
Her şeyi biliyorsun!...
Bir kez de ölümü hatırla yani!...
İşte burada Ebu Eyyube’l Ensari!
O ki; bir fetih mücahidi!
O ki; İstanbul fethinin şahidi!


Kazım Öztürk 02 kasım 2013 Eyup/İSTANBUL