Anadolu bu yüz yıllardır öksüz yüz yıllardır ağlar
Tanrıda küsmüş gibi yılın üç mevsimi kar

Betonu görmemişler karasabanda bilirler demiri
Üstü toprak evlerinin dört yanı kerpiç duvar

Don tutar ektiğini üzümlere küf vurur
Bakar tarlaya-bakar bağa adamın gözleri dolar

Sonbahar gecelerinde yıldızsız gökyüzünden
Turnalar geçer güneye katar katar

Sabahın köründe kadın-erkek düşer yollara
Diz boyunda dikenler parçalar ellerini ayaklarını taşlar

Tam on nüfus var başında tam on delik boğaz
Adamın derdi büyük başı dumanlı dağlar kadar

Ne zaman gitseniz evlerine ne zaman
Yine de ikram edecek bir şeyleri var

Başka zaman uğramaz büyük adamlar ancak
Seçimden seçime bir hal hatır sorar

Siz bilmezsiniz anadolunun derdini bilemezsiniz
O insanlar ne içer-ne yer-nerde yatar

Doktor yok-yol yok-su-ışık-okul yok
Yokluklar içinde yalnız varlıkları var

Verir her şeyini verir bu memleket için
Bu kadar yokluk içinde bile fedakar

Ve koskoca bir kış için hazırlanan zahire
Bir kaç çuval buğda-un-kuru üzüm-ceviz-nar

Şükrederek yer bir kuru soğan ekmeği
Verse verse bire beş verir kıraç tarlalar

Mutluluk nedir bilinmez anadoluda
Yirminci yüz yılda doğumdan gider kadınlar

Beş on kuruşları varsa kırk düğümlü yağlıklarında
Onu da doktor alır- ilaç alır- otel alır aç kalırlar

Bitti sanmayın bu kadar değil söyleyeceklerim
Daha var-daha var-daha vaaaaaar...

Eylül/71