dudaklarımı dilimi kanatırcasına
sensizliğe edilmiş her sözcük bin küfür oluyorda

yokluğun ısırıyor en acıyan yanımı
kanatıyor canımı...

bu köhne kasabanın göğü yarılsa
kızılca kıyamet bir tufan kopsa taş taş üstünde kalmasa

yıkılsa ...

yıkılsam asırlık içi boşalmış çınar misali
gövdesinde örselenmiş irice iki sessiz harf kalsın

sen ve ben...

boylu boyunca yerlere yeksan olsam
ve öylece ölsem...

bitip tükense sessizliğim
bitse sensizliğim ve ben bitip tükensem

son kez titreyip sönen üşüyen mum alevi gibi...

taş kaldırımlarım ruhuna sinmiş
ıslak titreyen sokkak köpeği yanlızlığında ölsem...

ücra bir kasaba sessizliğinde
fersiz cılız sokkak lambası ışığı gibi susarak ölüyorum ...

kabarmış kabına sığmayan bu deniz
eteklerinde papatyalar al yeşil gelincikleri solmuş bu koca dağ

bir baştan bir başa göğsüm gibi yırtılmış bu gökyüzü yıkılsın
başıma yıkılsın...

avuçlarıma sığınmış piç olmuş duaların
yetim kalmış aminleri göz yaşı sağnağına boğulsun ölsün...

kanatıyor işte dudaklarımı ardından boşluğuma
savurduğum küfürler...

Hasan ODABAŞI