I.
o martı bezgin bir o kadarda yorgun
benim gözlerinin bahar yamacına sığınmış sevinçlerde
umudu günbe gün yitirdi o martı kadar...

arkana al köhne balıkcı kasabasını
son kez eski deniz fenerinin sacağına sol yanındaki acıyla tutun

ardına son kez bak ben gibi....

ah be gök kanatlı martı
saçlarına anne eli değmemiş yetim çocuklar gibi yüzün

bakışların umudu yitirmiş solgun
açma ağzını kan tutar geceyi histerik çığlık nöbetlerinde ben gibi...

kan revan sol yanın bir baştan bir başa
vefasız yarin adı kör bıçakla dilinden yüzülmüş
adını banıp ıslatamıyacağım artık dudaklarımı biliyorum...

bak sislendi puslandı göğün
gitmelisin...

yüreğine oturmuş hain sancı depreşmeden...

II.
ah be kadınım sen gidince
bu balıkcı kasabası mezar sessizliğine bürünür de

cehennem artığı o hain yangın
birde adın kalır mühürlenmiş dudaklarımda ...

sen gidince can evimde ocağım
bu koca dağın zirvesinde çoban ateşleri söner

bahçemde güller
saksıda pembe begonyalarım solar

bu kasabanın taş kaldırımları zındanım olur
ellerim kelepçelenirde bardaktan boşanırca yağan yağmura

göz yaşı ıslağım izbelerinde yağmur ıslağına boğulur...

III.
gök kanatlı martı bakışlarının rengi solmuş ben gibi
yüreğindeki figan çığlık olmuş arşa yükselen gitsene
gitmelisin...

ardında bırakıp bu köhne balıkcı kasabasını
son kez kanat aç bilinmeze albatros yalnızlığında

süzülürken gurubun kızıl hengamesine
dokunmayacağım parmak uçlarımla o hain sızıya git hadi git....

Hasan ODABAŞI