Bahar gelir, çiçekler açardı.

Mis gibi hanımelleri kokardı.

Kaysılar çağlaya durur,

ekşi ekşi gülümserdi dalından.

Bir avuç tuz kapıp mutfaktan

bahçeye koşardık.

Dalından bize gülümseyen

minnacık çağla’lara dalardık.

tuza batırıp batırıp yerdik

dudaklarımız tuz’dan kabarana dek.

Dişlerimiz mayhoş olur kamaşır

ama biz o çağlanın tadına doyamazdık.

Soğuk bir kışın ardından,

güneşi azıcık görsek

bahçeye koşardık...

Duvar dibinde güneş ısıtırken kemiklerimizi,

biz hayaller kurardık gelecekle ilgili.

Sanki hep o bahçe de yaşayıp ölecektik.

Oraya aitti hayallerimiz.

Sonra kirazlar olurdu kıpkırmızı

ağaca çıkar çıkar toplardık

kulağa küpe yapar öyle yerdik onları.

Çekirdeklerini bahçeye fırlatırdık

yeniden ağaç olup çıksınlar diye.

Sanki hiç büyümeyecektik

biz hep öyle kalacaktık.

Ve o ağaçlarımız,

hep böyle meyve verecekti durmadan

Yıllar yıllar sonra bile,

bugünü aynı yaşayacaktık.

Yıllar geçti, her birimiz uzaklara atıldık.

O ağaçlar öldü, yenileri doğdu.

Ama o bahçe hâlâ var,

daha da büyümüş olarak...