küçükken kuşların kanatındaydı sevgi,
her kuş bize müjdeler getirir
diye beklerdin
öyle öğretmiştim...
bulutlar gibiydi dünya, masmavi,
insanları sevmeyi, saymayı
çok sevmiştin
eğlenceler düzenler, toplaşır gülerdik
öyle göstermiştim...
açlığı, yokluğu hiç görmedin,
ama ihtimalleri hep anlattım...
sevgi;el ele yürümektir, emektir
omuz omuza vermektir, derdim
öylece benimsettim, benimsedin...
sahtekârlığı, şsizliği hiç anlatmadm
kötü niyetli insanlar olabilir dedim
ama bir çocuk ruhu bunu anlayamazdı
ben bilemedim, sen bilemedin...
bazen en yakınların bile seni üzer dedim,
ama daha fazlasını söyleyemedim
giden yolcularımız döner dedim...
şimdi büyüdün;
masmavi bulutları suçluyorsun
kuşlara çok üzülüyorsun
müjdeler yerine, kırıntı için
konuyorlar pencerene
ne bir haber var, ne bir müjde...
ama sen yine, o ellerini umutla uzat
üzülme insanları yakından tanıdığına
üzülme bazılarının duyarsızlığına
ve sen sakın yılma güzel kızım
sen ki çiçeksin daha dalında
sen ki baharsın, gözlerin mevsimleri anlatır
sen ki çevrende çok sevilen,
yürürken rüzgârlarını bıraktığın,
sevgi kokun...
sen ki türkü yüreklim
sakın öğrettiklerimi unutma
bir gün bende olamasam yanında
ağlatsada kimi zaman bu hayat
sakın ama sakın umutsuz kalma...


ayşe yayman 3.12.2007 meleğim’e...